19 marca 2011

Inni kompozytorzy

Inni kompozytorzy romantyzmu:



Franz Schubert - Niemiec, autor pełnych romantycznego liryzmu utworów symfonicznych i fortepianowych oraz nastrojowych pieśni. Jego pieśni są przykładem realizacji idei połączenia literatury z muzyką, a napisał ich około 600.

Hector Berlioz - Francuz, rozwinął i pogłębił tzw. muzykę programową, mającą odtwarzać konkretne treści obrazowe, przeżycia a nawet wątki epicko-narracyjne, np. Symfonia fantastyczna z wymownym podtytułem: Requiem oraz legenda dramatyczna Potępienie Fausta ze słynnym Marszem Rakoczego.

Richard Wagner - przeprowadził w Niemczech reformę muzyki operowej tzn. zamiana tradycyjnej opery w dramat muzyczny, np. Pieśni Nibelunga. Do jego wybitnych dzieł należą te oparte na literackich mitach niemieckich i europejskich. Opery: Holender tułacz, Tannhäuser i Lohengrin. Był zwolennikiem ruchów rewolucyjnych i narodowo wyzwoleńczych, np. Polonia

Karol Kurpiński - twórca polskiej opery. Komponował muzykę m.in do oper: Jadwiga królowa Polski, Zabobon, czyli Krakowiacy i Górale, Jan Kochanowski w Czarnym Lesie, baletu Wesele w Ojcowie, do Śpiewów historycznych J.U.Niemcewicza, a w czasie powstania listopadowego do pieśni powstańczych: Warszawianki, Mazura Chłopickiego, Polak nie sługa, Bracia do bitwy, itd.

Piotr Czajkowski - Rosjanin, autor Smutnej piosenki. Pisał opery i balety, np. Jezioro łabędzie, Dziadek do orzechów.

Moda

  • Strój jako środek wyrazu własnej osobowości, manifestacji poglądów
  • Ubiór miał wyróżniać jednostkę
  • Demokratyzacja mody 
  • Dobrze skrojone, niekrępujące stroje
  • Krynoliny, gorsety
  • Panie zaczęły lubować się w wysokich kołnierzach, przekonały się do długich rękawów.
  • Haftowane mankietów, kołnierzy, pończoch, podwiązek
  • Wyszywanie poduszek, narzut 
  • Fryzury- misterność upięć, loki
  • Fascynacja orientalnymi strojami (turbany, suknie)
  • Suknie z bufiastymi rękawami, długim trenem

Życie codzienne

Panoramą szlacheckich, romantycznych obyczajów jest Pan Tadeusz Adama Mickiewicza. W żadnej innej książce czy nawet opracowaniu epoki nie odnajdziemy tak szerokiego wachlarza rozmaitych sposobów spędzania wolnego czasu (grzybobranie, polowanie), kanonu zachowań (sposób usadzania ludzi przy stole i wzajemnego usługiwania, etapy zalotów i procedura zaręczyn) czy zasad obowiązujących w początkach XIX-wieku (gościnność czy szacunek dla tradycji)

Typowy przedstawiciel romantyzmu był dobrze wykształcony, znał języki i systemy filozoficzne, po etapie studiów oczywiście musiał poświęcić kilka lat na podróże po Europie. Taka była moda i tego spodziewano się po przykładnym kawalerze. 

Jeśli chodzi o kobiety – one nie miały zbyt dużego wyboru. Po kilkuletniej nauce (gry na skrzypach, robótek ręcznych, języków i koniecznie podstaw sztuki) najczęściej wyjeżdżały w towarzystwie matek lub ojców w kilkutygodniową podróż po 2-3 stolicach europejskiej sztuki, by po powrocie zaprezentować się na jakimś balu i przyjąć rękę dobrze zapowiadającego się oficera czy bankiera.